หลายครั้งตำรวจมักจะแนะนำเหยื่อ แรนซัมแวร์ ไม่ให้จ่ายเงินให้กับแก๊งอาชญากร ที่เจาะเข้าในระบบคอมพิวเตอร์ อีกทั้งส่วนใหญ่แม้ว่าจะยอมจ่ายเงินค่าไถ่ไปแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้แน่ใจได้เลยว่าพวกเขาจะได้รับข้อมูลกลับคืน แม้ว่าพวกเขาจะได้รับข้อมูลกลับคืนมา แต่การจ่ายเงินให้กับพวกนั้นกระตุ้นให้เกิดการโจมตีเพิ่มขึ้นอีกเรื่อย ผลตอบแทนที่มากขึ้นนั้นก็หมายความว่าแก๊งพวกนี้สามารถลงทุนในการจ้างนักพัฒนาซอฟต์แวร์และแฮกเกอร์ได้มากขึ้น เพื่อไล่ตามเป้าหมายที่ใหญ่กว่า

บางคนคิดว่าการจ่ายค่าไถ่ให้กับแก๊ง แรนซัมแวร์ ควรเป็นเรื่องผิดกฎหมาย

ปัจจุบันธุรกิจในอังกฤษไม่ถูกดำเนินคดีในข้อหาจ่ายเงินให้กับการเรียกค่าไถ่ของ แรนซัมแวร์ เว้นแต่จะมีเหตุผลอื่น ๆ เช่น เป็นทุนสนับสนุนการก่อการร้าย แต่บางคนก็คิดว่าการจ่ายค่าไถ่นั้นควรจะเป็นเรื่องผิดกฎหมาย อดีตหัวหน้า National Cyber Security Center (NCSC) Ciaran Martin อธิบายว่าปัญหาใหญ่ในเรื่องความปลอดภัยคือ ransomware

เขากล่าวว่า: “การโจมตีด้วยการเรียกค่าไถ่ข้อมูลเป็นหนึ่งในภัยพิบัติที่ใหญ่ที่สุด แต่มีการกล่าวถึงน้อยที่สุดในโลกของอินเทอร์เน็ตยุคนี้” 

มาร์ตินกล่าวว่าหากเขาเป็นนักการเมือง เขาจะออกนโยบายให้มีการตรวจสอบอย่างจริงจัง และจะเปลี่ยนกฎหมายให้บริษัทในอังกฤษที่จ่ายค่าไถ่ให้กับแก๊งแรนซัมแวร์นั้น เป็นเรื่องผิดกฎหมาย หรือถ้าไม่ทำให้การจ่ายค่าไถ่เป็นเรื่องผิดกฎหมาย เราควรคิดทางออกอย่างอื่นเพื่อต่อต้านแรนซัมแวร์ เพราะมันเป็นการระบาดร่วมสมัยครั้งใหญ่ที่สุดในโลกไซเบอร์ขณะนี้

บริษัทถึงครึ่งหนึ่งต้องจ่ายเงินเมื่อโดน แรนซัมแวร์ โจมตี

คิดว่าบริษัทจำนวนมากถึงครึ่งหนึ่งต้องจ่ายเงินเมื่อโดนแรนซัมแวร์โจมตี ซึ่งทำให้ข้อมูลเป็นแหล่งรายได้หลักของแก๊งอาชญากร แรนซัมแวร์บางเวอร์ชันเรียกค่าไถ่ได้หลายสิบล้าน โดยปกติจะอยู่ในรูปแบบของสกุลเงินดิจิทัลที่ยากต่อการติดตาม เช่น บิตคอยน์ ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อหลายคนรู้สึกว่าพวกเขามีทางเลือกน้อย

“อีกทางเลือกหนึ่งที่ทำได้คือการสร้างระบบคอมพิวเตอร์และฐานข้อมูลใหม่ทั้งหมดอย่างมีประสิทธิภาพโดยผู้เชี่ยวชาญ”

แต่บางคนก็บอกว่าการโจมตีของแรนซัมแวร์เป็นเพียงต้นทุนในการทำธุรกิจอีกทางหนึ่ง ซึ่งหมายความว่าพวกเขามีโอกาสน้อยที่จะลงทุนใน security systems จากผู้เชี่ยวชาญที่บางครั้งอาจมีราคาสูง หากการจ่ายเงินค่าไถ่ไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมาย บริษัทต่าง ๆ จะต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าระบบมีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะหยุดยั้งผู้โจมตีได้ตั้งแต่แรก 

วิธีการคลาสิคที่หลีกเลี่ยงการโจมตี

ปัจจุบันเรามีระบบในการสร้างไม่ให้มีการแอบเข้ามาของไวรัส หรือ ตัวสอดแนมการทำงานของเรา ไม่ว่าจะเป็นการป้องกันเข้าถึง การใส่รหัสผ่าน รวมถึงการใช้ระบบกรองข้อมูลที่น่าสงสัยไม่ให้เปิดได้ อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงการป้องกันแค่ส่วนที่คอมพิวเตอร์หยุดยั้งได้เท่านั้น แต่พฤติกรรมการใช้งานของคนก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้มีการเข้ามาของผู้ไม่หวังดีเหล่านี้ และนี่คือสิ่งที่เราประสบพบเจอได้บ่อย จากการอนุญาตให้ผู้สอดแนมเข้ามาในอุปกรณ์ของคุณ

• ได้รับอีเมลพร้อมไฟล์แนบมาจากคนรู้จัก
  ปัจจุบันการได้รับอีเมลจากคนที่รู้จักเองเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ลักษณะการส่งอีเมลแปลกปลอมนั้นมีความแนบเนียนมากยิ่งขึ้น จากเดิมมีการสร้างอีเมลที่เหมือนกับคนที่รู้จัก แต่ชื่ออีเมลอาจจะเปลี่ยนแค่ไม่กี่ตัวอักษร แต่ปัจจุบันนั้นการส่งอีเมลแปลกปลอมอาจจะส่งมาจากคนรู้จักจริงๆ ที่ถูกไวรัสเป็นคนส่งออกมา และเมื่อมีการกดเข้าไปที่ลิงค์ที่มีโค้ดไวรัสฝังอยู่ ก็ถูกติดตั้งโปรแกรมการสอดแนมการใช้งานอย่างทันที
• ดาวน์โหลดโปรแกรมจากไหน?
  การติดตั้งโปรแกรม โดยดาวน์โหลดจากเว็บไซต์เป็นสิ่งที่ทำกันในปัจจุบัน แต่แน่ใจหรือเปล่าว่าแหล่งที่มาของโปรแกรมเป็นสิ่งที่ไว้ใจได้ ในอดีตเองการติดตั้งโปรแกรมผิดลิขสิทธิ์เป็นการที่แฮกเกอร์เข้าไปแก้ไขโปรแกรมไม่ให้มีการตรวจจับลิขสิทธิ์ ปิดกั้นการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต แลกกับการใช้โปรแกรมตัวเต็มโดยไม่เสียเงิน พ่วงกับการแอบดักข้อมูลที่สำคัญในเครื่องเพื่อเอาไปใช้หาประโยชน์ แต่ปัจจุบันเองมีการ
• กดลิงค์ที่ใครก็ตามที่ส่งมา
  นอกจากการดาวน์โหลดจากแหล่งที่ไม่น่าเชื่อถือแล้ว การกดเข้าลิงค์เพื่อนำทางไปที่เว็บไซต์ก็เป็นจุดที่อาจจะเกิดติดไวรัสขึ้นมาได้เช่นเดียวกัน ก่อนที่จะกดลิงค์ที่ใครก็ตามส่งให้มาทางออนไลน์ จะดีกว่าถ้าหากลองถามผู้ส่งให้แน่ใจอีกครั้งว่าเว็บไซต์นั้นเจ้าตัวเป็นคนส่งหรือเลือกที่จะไม่กดเข้าไปอ่านเลยก็เป็นวิธีการดูแลความปลอดภัยเบื้องต้นของตัวเองได้เช่นเดียวกัน

ปิดกั้นการเข้าถึงจากเซิพเวอร์

สิ่งสำคัญที่เมื่อมีคอมพิวเตอร์ และอุปกรณ์การเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต เข้ามาใช้เครือข่ายข้อมูลร่วมกัน ผ่านอินเตอร์เน็ตเดียวกัน ฐานข้อมูลเดียวกัน จำเป็นต้องมีการทำข้อตกลงร่วมกันเพื่อให้อุปกรณ์ในเครือข่ายมีความสงบสุข ไม่เกิดการถูกโจมตีหรือฝังตัวของไวรัสที่แอบเข้ามา โดยการสร้างกฏเกณฑ์ขึ้นมานี่เอง นอกจากจะมีการทำให้พนักงานรับรู้ถึงสิ่งที่ต้องเตรียมตัวเฝ้าระวังแล้ว ต้องใช้กลไกที่เป็นการสร้างตาข่ายให้กรองเฉพาะเว็บไซต์ ไฟล์ หรือ ผู้ส่งข้อความที่ปลอดภัย สามารถติดต่อกับเครือข่ายภายในได้ โดยการใช้อุปกรณ์จัดการระบบอินเตอร์เน็ตในองค์กรที่เรียกว่า Firewall โดยหน้าที่หลักจะเป็นการติดตั้งตาข่ายของข้อมูล

• กรองข้อมูลที่ต้องการ
• เห็นผู้ใช้งานเปิดเว็บ
• เก็บข้อมูลว่าใครเข้ามาใช้งานบ้าง
• ปิดกั้นการเข้าถึงบางเว็บไซต์